نام علمی: Narcissus

نارسیسوس        

گل نرگس

خانواده: آماریلیداسه ها

انواع بسیاری نرگس وجود دارد که برخی از آنها بومی است و زادگاه تعدادی دیگر اروپای جنوبی یا شرقی می باشد. معروف ترین آنها «نرگس شیپوری»، «نرگس بیهمتا» و «نرگس شعرا»ست. اما نرگس «دسته گل» یا نرگس استانبولی که از هر ساقه اش چند گل می روید در اروپا کمتر معمول و متداولست.

کلیه انواع نرگس را می توان در گلدان یا تغارهای گل پرورش داد. گاهی آنها را در گلدان و در مخلوطی از خاک شن دار و زمانی آنها را در تغار و فقط بر روی ریگ های غوطه ور در آب می کارند. بدین منظور باید از درشت ترین پیازها استفاده نمود و آنها را در کنار یکدیگر و کاملاً چسبیده به هم روی ریگ های یاد شده چید به صورتی که ته پیازها به آب نرسد. اما در گلدان روی پیازها را نیز باید خاک داد.

نرگس استانبولی را نیز در آپارتمان می کارند و پیازهایی را که در آذر ماه به کشت مصنوعی در می آورند در شبانگاه عید نئل گل می دهد.

شیوه پرورش سایر نرگس ها بدین گونه نیست بلکه باید همانند زنبق ها و لاله ها ابتدا در جای تاریک و خنکی برای ریشه کردن نگه داشته شود و سپس به محل گرمی بیاورند. بنابراین آنها را تا دهم یا پانزدهم دی ماه در شرایط یاد شده نگه می دارند و سپس نرگس های ریشه داده را به آپارتمان می آورند. از این زمان به مدت 4 تا 5 هفته نرگس ها به گل می نشیند و حرارت مناسب برای آنها حدود 15درجه سانتیگراد است.

چنانچه جای آنها بسیار گرم باشد ساقه و برگ های آنها ولو شده و به اطراف خم می شود و مدت گل دادنشان نیز خیلی کوتاه می گردد.

در کاشتن نرگس ها بر روی ریگ های شناور باید دقت نمود که سطح آب همواره یکسان بماند و حرارت دقیقاً کنترل شود. زیرا چون پیازها نشیمن گاه ندارند در صورت زیاد شدن گرما و پژمرده شدن برگها پیازها در خطر واژگون شدن قرار می گیرند.