نام علمی: Notocactus
نتکاکتوس
خانواده: کاکتاسه ها (کاکتوس ها)
«نتکاکتوس»ها با قد کوتاه خود بیشتر به خاطر شکل کروی و بسیار منظمشان مورد علاقه است. این گیاهان دارای گل های درشت و بسیار زینتی است و حتی در جوانی گل می دهد. پهلوهای برجسته و بیشمار آنها دارای خارهای تیز به رنگهای مختلف است.
«نتکاکتوس لئنگسی» به خاطر داشتن ساقه کشیده اش با سایر انواع این گیاهان تفاوت دارد. ساقه آن پوشیده از خارهای طلایی با جلوه ای خاص است و قد آن تا به 20 سانتیمتر نرسد گل نمی دهد و گلهایش ابریشم مانند به رنگ زرد روشن است. نهال های مسن آن گل فراوان می دهد و گلهایش چند روزی باقی می ماند.
باید توجه داشت که جلو رشد سریع آن گرفته شود زیرا در صورت شکاف برداشته و بر روی ساقه آن بریدگی نازیبایی ظاهر می شود. در چنین حالتی باید قسمت فوقانی ساقه را که بالاتر از زخم یاد شده قرار گرفته است بریده و آن را به صورت قلمه بکارند. این کاکته را از راه کاشتن بذر نیز می توان به راحتی پرورش داد.
«نتکاکتوس تابولاریس» از خانواده های نزدیک به این گیاه و شامل واریته های زیر است:
«ن. موریکاتوس»، «ن. آپریکوس» و «ن. کنسینوس» با ساقه گرد و نوک پخش دارای هاله هایی مجهز به 16 تا 18 سوزنک زرد و گلهایی به رنگ زرد تند است.
«ن. موریکاتوس» دارای 16 تا 20 خار قهوه ای و گل های زرد است.
«ن. آپریکوس» دارای 16 تا 20 خار زرد رنگ آراسته به قرمز و گل های زرد تیره است.
«ن. کنسینوس» سوزنک های زرد و روشن و گل های زرد قناری دارد.
«ن. اتنیس» انبوهی از ساقه های زرد روشن و گل های زرد 3 تا 4 روزه دارد.
«ن. سوبمانلسوس» تنه ای سبز تیره و پوشیده از خارهای فشرده و نرم دارد.
«ن. هاسلبرژی» کروی شکل و پوشیده از سوزنک های سفید است و گل هایی به رنگ قرمز آتشین دارد. این گیاهان اصولاً برای گل دادن نیاز به آفتاب بسیار دارد. اما «ن. اتنیس» نیازمند به سایه است. غالباً گلهایش کم دوام است. این گیاهان قانع در زمستان از رطوبت زیاد رویگردانند. کاشتن آنها مانند «اشینکاکتوس»هاست. طاقت آنها در برابر سرما تا 10 درجه زیر صفر است.
زادگاه این گیاهان برزیل، اروگوئه و آرژانتین است
